นวนิยาย, เรื่องสั้น

ไพรัชปรัชญานิยาย ~ "ดอกไม้บานที่อิตาลี" ผลงานประพันธ์ของ เสรี พงศ์พิศ เรื่องนี้ ถ่ายทอดฉากประวัติศาสตร์ ปรัชญาโลกตะวันตกอย่างถึงแก่น โดยเน้นตัวละครคนไทย ที่มีเลือด เนื้อ ชีวิตและจิตวิญญาณความเป็นไทเต็มเปี่ยม ที่ทั้งสมหวังและประสบโศกนาฏกรรมในความรัก

หลายคนเริ่มเขียนนวนิยายตอนอายุยังน้อย ผมมาเขียนเอาในบั้นปลายชีวิต จึงผสานประสบการณ์ ข้อมูล ความรู้ ที่ได้สั่งสมมานาน ผ่านความคิดคำนึง กรองด้วยจินตนาการออกมาเป็น “ละครชีวิต”

หลาน... “พ่อใหญ่ ข้อยฝันว่าได้กินต้มไก่เจ้าลองแปลเบิ่ง เจ้าว่ามันสิออกเลขได๋...”พ่อใหญ่... “กูว่า ไก่นี่ มันต้องแปลเป็น ๐๒ หรือ ๒๐ นี่หละบักทิด”หลาน... “เป็นหยังจั่งเป็น ๐๒ หรือ ๒๐ ไก่นี่ข่อยว่าต้อง ๙ ได๋”พ่อใหญ่... “ไผบอกมึง บักผีบ้า ไก่นี่บ่มีเป็นอย่างอื่น ๐๒ หรือ ๒๐ ท่อนั้น มึงเชื่อกู”

“เจ้าก็รู้” เวียงจันทราย้ำคำพูดเสียงแจ่มใส “ที่ตระหง่านอยู่ต่อหน้าเจ้า คือเจดีย์พ้นทุกข์ ใครก็ตามที่มุ่งสู่ทางพ้นทุกข์ แต่ละคนดั้นด้นมากราบไหว้องค์เจดีย์ นั้นคือภารกิจพวกเขา ส่วนจะพ้นทุกข์หรือไม่ขึ้นอยู่กับวิธีการของแต่ละคน” ตวัดสายตากลับมาจ้องมองหน้าเหมราชเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนลึกอยู่ในดวงตา “ทั้งเจ้า ทั้งข้า ทั้งองค์เจดีย์และผู้มากราบไหว้ ล้วนแต่มีภารกิจด้วยกันทั้งนั้น และภารกิจยังไม่สิ้นสุด”

ไอ้ห่า! มึงต่อยกับกูไหม ? ขบวนกลองยาวงานบวชพลันหยุดชะงัก จากขบวนแห่นาคกลับตาลปัตรเป็นสังเวียนมวยอย่างช่วยไม่ได้ หนุ่มเลือดร้อนรุ่นใหญ่ผมสองสีกลับมาท้าตีท้าต่อยกันกลางงานเหมือนเด็กวัยรุ่น