ชูอาวุธ – “วัฒนธรรม” ขึ้นปรีดา ข้าวบ่อ
คอลัมน์ : บทบรรณาธิการ
Column : Editorials
นิตยสาร “ทางอีศาน” ฉบับที่ ๖๙
ปีที่ ๖ ประจำเดือนมกราคม ๒๕๖๐
นิตยสารรายเดือนของชาวอีสานและคนไททุกภูมิภาค
ลึกซึ้งรากเหง้า เข้าใจปัจจุบัน รู้ทันอนาคต
ท่ามกลางความ “เน่าใน” ของทุกระบบสถาบัน ส่งผลให้สังคมไทยเสื่อมทรุดลงทุกด้านช่องว่างระหว่างคนรวยกับคนจนยิ่งถีบห่างความต่างทางความคิดของผู้คนไกลกันดั่งฟ้ากับก้นเหว อาวุธที่คนเล็กคนน้อยจะใช้ต่อสู้เพื่อปากท้อง และเทิดศักดิ์ศรีความเป็นคนของตนในห้วงเวลานี้ คือ “งานวัฒนธรรม”
คนทุกชาติพันธุ์มีรากอารยธรรม ครอบครัวมีความอบอุ่น ชุมชนมีชีวิตจิตวิญญาณ ร่วมทุกข์สุข ซื่อสัตย์ เอื้ออาทร หมู่บ้านมีเครือข่าย มีโคตรเหง้าเหล่าตระกูล นี่คือทุนทางวัฒนธรรม นี่คือ“อาวุธ” ที่เหลืออยู่ของชาวไร่ชาวนา ของผู้ขายแรงงาน ของอิสรชนและผู้รักความเป็นธรรมทั้งหลาย
ชูอาวุธ – “วัฒนธรรม” ขึ้นวัฒนธรรมเป็นองค์รวมที่ซับซ้อน แต่อาจกล่าวโดยกว้าง ๆ ได้ว่า
“วัฒนธรรม” ได้แก่ รูปการณ์จิตสำนึกแสดงออกทางโลกทรรรศน์-ชีวทรรศน์”, ความคิด-ความเชื่อ, กฎ-ระเบียบ, ศาสนา, ค่านิยม, คุณธรรม, ความสามารถ, ความเคยชิน
“วัฒนธรรม” ได้แก่ การดำเนินชีวิตโดยทั่วไป สัมผัสได้จากบ้านเรือน เสื้อผ้าอาภรณ์อาหารการกิน ประเพณี พิธีกรรมการเกิด ตายแต่งงาน ศิลปะ ฮีตสิบสอง คองสิบสี่ เรื่องที่ควรทำหรือคะลำต้องห้าม
“วัฒนธรรม” ได้แก่ วัตถุที่เกิดจากผลิตผลด้านจิตใจ รูปทรงและเนื้อหาวัตถุสะท้อนระดับวัฒนธรรมมนุษย์ เช่น แคน พิณ โปงลาง หนังสือ เครื่องจักรกล เป็นต้น
ชูอาวุธวัฒนธรรม คือ การเรียนรู้ประวัติศาสตร์เข้าใจแก่นฮีตเก่าคองหลัง นำมาบ่มสร้างใหม่ให้รับใช้ยุคสมัย เฉพาะหน้าเพื่อแก้ปัญหาปากท้องแล้วสร้างพลังชีวิต สร้างความเข้มแข็งทางจิตวิญญาณ จากนั้นใช้งานวัฒนธรรมนำการเมืองการปกครอง และความมั่นคงยั่งยืน
ชูอาวุธวัฒนธรรม คือ การสร้างปัญญาสร้างองค์ความรู้ สร้างโลกทรรศน์-ชีวทรรศน์ใหม่ ให้คนมีเหตุมีผล หัวใจเปิดกว้าง และมีสำนึกนำในการอุทิศเพื่อสังคมส่วนรวม อุทิศเพื่อประเทศชาติบ้านเมือง
