บทกวี

เห็นดอกคูณหล่นลาน บ้าน และสวน ความทรงจำสีนวลอวลอั่งอก ลมสายร้อนฟ้อนใบไม้พัดไหววก ยินเสียงนกบ่นร้อนอยู่รรรงม

ภาพของเพื่อนเลือนหายจากท้ายสวน วันที่หวนคืนย้อนสู่ร้อนหนาว เคยฝันกันไว้ว่าจะคว้าดาว ครั้งเมื่อคราวคบหาประสาจน

สุสานดอกไม้ ฉันคือแจกันเก่าแก่อายุมาก ฉันทำให้ดอกไม้พรากจากต้น ฉันมีอายุมากเท่าไร ดอกไม้ก็โดนตัดมากเท่านั้น ความงามของแจกันเป็นอันตรายแก่ดอกไม้ ฉันเป็นแจกันมีราคาเขารักษาฉันเอาไว้ เพื่อเพิ่มความเศร้าใ...Read More

จากโกร่ง เกราะ เคาะไม้นัดหมายเสียง สื่อสำเนียงเสียงแผ่นดินจากถิ่นเถื่อน คือดนตรีชีวิตอยู่ชิดเรือน ผ่านปีเดือนเลื่อนระดับเป็นกรับกลึง

ประเพณีวิถีแห่งชีวิต ผูกมัดรัดดวงจิตคิดฝันใฝ่ วันเดือนปีคลี่ม่านเคลื่อนผ่านไป เทศกาลปีใหม่ไทยฟ้าฝนดี

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มีสิ่งใดบ้างหนาที่แท้เที่ยง มีสิ่งใดจีรังตั้งมั่นเพียง ไม่เอนเอียง อมตะ เป็นนิรันดร์

๏ เฟียกัน ไปเป็นจุ้ม เป็นซุมเป็นจุ่ม ขายความ ไขใหม่อ้าง ทางพ้น

พังคีซอมไอ่น้อง ยามค่ำแขวนขอคำถืกธนูคันศร แล่นตำนำต้องวายวางสังกะฮอกน้อย เทียมสารโตตึ่งแบ่งกันปันพูดแล้ว กินได้ทั่วเมือง

อริยสัจสี่นั้น เป็นต่อนพระธรรม เอกองค์ชินวร ดำรัสตรัสรู้

มิ่งมิตร เธอคือผู้ถือสิทธิ์ครองอิสระ ปีกความฝันกว้างไกลไร้พันธะ เชื่อสักวันเธอจะกล้าก้าวไป

ตลาดคนย่างสิ้ง ซมสิ่งของขาย เสียงซอแซว ซักซวนคนซื้อ

แท้เธออาจอ่อนไหวโลกใบนี้ ลุหม่นไหม้ฤดีและเหน็บหนาว กี่ฝาดขมต่อเนื่องหลากเรื่องราว กี่น้ำตาจากดวงดาวเคยหลั่งลง

คืนข้างแรมแวมดาวหนาวลมพลิ้ว ลมพัดปลิวดอกหญ้าน่าสงสาร เจ้าต้อยต่ำทุกค่ำ-เช้าและร้าวราน เจ้าเจ็บปวดทรมานทุกวารวัน