บทกวี

ประเพณีวิถีแห่งชีวิต ผูกมัดรัดดวงจิตคิดฝันใฝ่ วันเดือนปีคลี่ม่านเคลื่อนผ่านไป เทศกาลปีใหม่ไทยฟ้าฝนดี

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มีสิ่งใดบ้างหนาที่แท้เที่ยง มีสิ่งใดจีรังตั้งมั่นเพียง ไม่เอนเอียง อมตะ เป็นนิรันดร์

๏ เฟียกัน ไปเป็นจุ้ม เป็นซุมเป็นจุ่ม ขายความ ไขใหม่อ้าง ทางพ้น

พังคีซอมไอ่น้อง ยามค่ำแขวนขอคำถืกธนูคันศร แล่นตำนำต้องวายวางสังกะฮอกน้อย เทียมสารโตตึ่งแบ่งกันปันพูดแล้ว กินได้ทั่วเมือง

อริยสัจสี่นั้น เป็นต่อนพระธรรม เอกองค์ชินวร ดำรัสตรัสรู้

มิ่งมิตร เธอคือผู้ถือสิทธิ์ครองอิสระ ปีกความฝันกว้างไกลไร้พันธะ เชื่อสักวันเธอจะกล้าก้าวไป

ตลาดคนย่างสิ้ง ซมสิ่งของขาย เสียงซอแซว ซักซวนคนซื้อ

แท้เธออาจอ่อนไหวโลกใบนี้ ลุหม่นไหม้ฤดีและเหน็บหนาว กี่ฝาดขมต่อเนื่องหลากเรื่องราว กี่น้ำตาจากดวงดาวเคยหลั่งลง

คืนข้างแรมแวมดาวหนาวลมพลิ้ว ลมพัดปลิวดอกหญ้าน่าสงสาร เจ้าต้อยต่ำทุกค่ำ-เช้าและร้าวราน เจ้าเจ็บปวดทรมานทุกวารวัน

ยามนั้นสางหลาง มือสวกซี้ กันว่าโสมม มีแต่ กำกุมบาย ต่อนอาจมเปื้อน ปานว่า บนหนนี้ ตาคนบ่เห็นฮุ่ง แท้นอ หยาบหยา หนาหนืดทึ้ง หนังด้านด่างหมอง คักแล้ว ใผมือ ยาวยาดยุ้ม หยุมแย่งแฝงฝัง โลโภ แลโมหันธ์ มืดกมล...Read More

ยุทธการฝนเหลืองเครื่องบินรบ หวังจะพบเวียดกงในดงป่า หลังใบร่วงควงหล่นเบื้องบนฟ้า ภาพฝนเหลืองหลั่งมาจากฟ้าไกล

ทุ่งข้าวสีเหลืองทองท้องทุ่งข้าว นกสีขาวพราวพร่างระหว่างฝัน ดินกับฟ้านากับน้ำ ดวงตะวัน เฉดสีสันหลากหลายระบายงาม

ประดับแล้วประกายไฟประโลมไล้ ณ เวที กระโจนจิกจะโจมตีก็ผู้กล้าประดากล จะกุมเสกตระกองกำจะร่ายรำทะมึนมนตร์ และคลังห้องจะล่องหนมลายลับไปกับตา