บทกวี

๏ เฟียกัน ไปเป็นจุ้ม เป็นซุมเป็นจุ่ม ขายความ ไขใหม่อ้าง ทางพ้น

พังคีซอมไอ่น้อง ยามค่ำแขวนขอคำถืกธนูคันศร แล่นตำนำต้องวายวางสังกะฮอกน้อย เทียมสารโตตึ่งแบ่งกันปันพูดแล้ว กินได้ทั่วเมือง

อริยสัจสี่นั้น เป็นต่อนพระธรรม เอกองค์ชินวร ดำรัสตรัสรู้

มิ่งมิตร เธอคือผู้ถือสิทธิ์ครองอิสระ ปีกความฝันกว้างไกลไร้พันธะ เชื่อสักวันเธอจะกล้าก้าวไป

ตลาดคนย่างสิ้ง ซมสิ่งของขาย เสียงซอแซว ซักซวนคนซื้อ

แท้เธออาจอ่อนไหวโลกใบนี้ ลุหม่นไหม้ฤดีและเหน็บหนาว กี่ฝาดขมต่อเนื่องหลากเรื่องราว กี่น้ำตาจากดวงดาวเคยหลั่งลง

คืนข้างแรมแวมดาวหนาวลมพลิ้ว ลมพัดปลิวดอกหญ้าน่าสงสาร เจ้าต้อยต่ำทุกค่ำ-เช้าและร้าวราน เจ้าเจ็บปวดทรมานทุกวารวัน

ยามนั้นสางหลาง มือสวกซี้ กันว่าโสมม มีแต่ กำกุมบาย ต่อนอาจมเปื้อน ปานว่า บนหนนี้ ตาคนบ่เห็นฮุ่ง แท้นอ หยาบหยา หนาหนืดทึ้ง หนังด้านด่างหมอง คักแล้ว ใผมือ ยาวยาดยุ้ม หยุมแย่งแฝงฝัง โลโภ แลโมหันธ์ มืดกมล...Read More

ยุทธการฝนเหลืองเครื่องบินรบ หวังจะพบเวียดกงในดงป่า หลังใบร่วงควงหล่นเบื้องบนฟ้า ภาพฝนเหลืองหลั่งมาจากฟ้าไกล

ทุ่งข้าวสีเหลืองทองท้องทุ่งข้าว นกสีขาวพราวพร่างระหว่างฝัน ดินกับฟ้านากับน้ำ ดวงตะวัน เฉดสีสันหลากหลายระบายงาม

ประดับแล้วประกายไฟประโลมไล้ ณ เวที กระโจนจิกจะโจมตีก็ผู้กล้าประดากล จะกุมเสกตระกองกำจะร่ายรำทะมึนมนตร์ และคลังห้องจะล่องหนมลายลับไปกับตา

โอนอ...สารนี้ชื่อว่าพิศวาสแหน้น     หนักเกิ่งธรณีขังขอด สุดวิญญาณ     โฮบโฮมคุงฟ้าเป็นรหัสแจ้ง      จักรวาลหมั่นแก่นความฮักยังแน่นแฟ้น     บ่มีมื้อสิโค่นคลอน ได้แล้ว

วันเปิดการแสดง มีภาพจิตรกรรมชิ้นหนึ่งแขวนไว้ในสวนประติมากรรม. เจ้าของสถานที่ไม่รู้ว่าเป็นรูปของใครแต่ให้นำมาติดตั้งไว้ในห้องแสดงภาพ เพราะเป็นงานที่ดีชิ้นหนึ่ง. ให้ตามหาเจ้าของภาพมาพบและบอกว่าธรรมดาภาพจิตรกรรมต้องอยู่ภายในอาคาร

ประเพณีก่อนกี้ มีสืบสานมา ยามลงนาขอแฮง ซ่อยแปงกูลเกื้อ เป็นบ่อนซุมแซงเซื้อ เฟือกายดุหมั่น สายสัมพันธ์พี่น้อง กองก้มเกี่ยวกำ กันนอ