หลังจากเขียนเรื่อง “ร้อยเอ็ดเมืองทวารวดีที่ไม่มีคำว่าบังเอิญ” ลงในนิตยสาร “ทางอีศาน” ฉบับที่ 131 ประจำเดือนมีนาคม 2566 มีโทรศัพท์และข้อความเข้ามาหาเป็นจำนวนมาก ประเด็นที่ไถ่ถามคือชื่อจังหวัดร้อยเอ็ดที่เขียนว่าเพราะมี “สิบเอ็ดประตู” เอาหลักฐานมาจากไหน ?

พื้นที่ที่เรานิยมเรียกกันว่า “อีสานใต้” เป็นแหล่งอารยธรรมมาแต่เก่าก่อน ร่องรอยอารยธรรม นักโบราณคดีและผู้คนค้นพบเพิ่มเติมอยู่เนือง ๆ

ไม่เห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตา ไม่เจ็บป่วยไม่เห็นคุณหมอ ไม่เห็นโควิดก็ไม่คิดถึงรัฐบาล นิสัยมนุษย์เราอยู่กับสิ่งไหนนาน ๆ ซ้ำซากก็มักจะเบื่อง่าย ๆ ประเภทใกล้เกลือกินด่าง สุภาษิตเก่าอีสานเขาว่า “เห็นขี้ ดีกว่าไส้” เราจึงได้ยินคนไทยด่าเมืองไทยบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง เหมือนศัพท์สมัยใหม่ที่เขาเรียกว่า “พวกชังชาติ” งมงายไร้เหตุผล เหมือนคนในอยากออกคนนอกอยากเข้า

ภายในรั้วมีถั่วแตงและแปลงผัก มีการงานของความรักจากทุ่งถิ่น แต่ละหยดหยาดเหงื่อที่เรื่อริน ล้วนแต่งแต้มชีวินมิสิ้นรัก