ไม่เห็นโลงศพมิหลั่งน้ำตา ไม่เจ็บป่วยไม่เห็นคุณหมอ ไม่เห็นโควิดก็ไม่คิดถึงรัฐบาล นิสัยมนุษย์เราอยู่กับสิ่งไหนนาน ๆ ซ้ำซากก็มักจะเบื่อง่าย ๆ ประเภทใกล้เกลือกินด่าง สุภาษิตเก่าอีสานเขาว่า “เห็นขี้ ดีกว่าไส้” เราจึงได้ยินคนไทยด่าเมืองไทยบ้านเกิดเมืองนอนของตัวเอง เหมือนศัพท์สมัยใหม่ที่เขาเรียกว่า “พวกชังชาติ” งมงายไร้เหตุผล เหมือนคนในอยากออกคนนอกอยากเข้า

ภายในรั้วมีถั่วแตงและแปลงผัก มีการงานของความรักจากทุ่งถิ่น แต่ละหยดหยาดเหงื่อที่เรื่อริน ล้วนแต่งแต้มชีวินมิสิ้นรัก

นิตยสาร “ทางอีศาน” ปีที่ ๑๑ ฉบับที่ ๑๓๑ ประจำเดือนมีนาคม ๒๕๖๖ ภาพปก : วิจิตร นาเมืองรักษ์