บทกวี

ดอกคูนแย้มระย้าบานอีสานถิ่น เหลืองโพลนทั่วธาณินทร์เวิ้งฟ้าใส บ้างโรยร่วงรอรับคนจากไท จากเหนือใต้กลับบ้านสงกรานต์นี้

ยามฤดูงามแล้งร้อนอบอ้าว ร้อนจนร้าวกายใจไร้ทีปอยู่ จานดอกคูนเฟื่องฟ้าแดงเหลืองชมพู ม่วงตะแบกชุบชูชีวาไว้

เดินหน้าฆ่าคนมือเปล่า มีบั้งเติมดาวบนบ่า เบี้ยเลี้ยงเงินเดือนเหลือคณา อาวุธยุทโธปกรณ์

22 – 2 – 22 ——————— บทพิสูจน์อารยธรรมแห่งยุคสมัย *** 0 เปิดโรงเรียนประชาธิปไตย ประเทศน้อยใหญ่ได้เรียนรู้ ทุกองคาพยพยกเป็นครู หยุดตาดูหูฟังทั้งโลกา...Read More

มะเจซิน โลกยลยินภาพนามนี้สุดหวั่นไหว วีรสตรีประชาธิปไตย เผด็จการพรากเธอไปที่เมียนมา

กระหึ่มเพลง"โลกไม่ดับสูญ" ใช่โศกาอาดูรพูนทุกข์ท้น เสียงนี้คือสัตย์ปฏิญาณตน ร่วมสู้จนชีพวายถวายศรัทธา

เสียงเคาะกะโหลกกะลากาละมัง โป๊กเป๊กปึงปังที่เมียนมา เสียงแตรเคยหนวกหูกวนบาทา เสนาะโสตนักหนาเวลานี้

แสงตะวันสาดสว่างทั่วพื้นหล้า แต่เช้านี้ชาวเมียนมาใจมืดหม่น หวังและฝันมั่นสมัยอารยชน กลับถอยร่นในกำมือเผด็จการ

มองฟ้าแลหาฝน พร่ำบ่นมนต์ร้องเรียกหา คางคกรบเทวดา บั้งไฟแหวกอากาศไป

เ ธ อ คือ สายน้ำที่ไหลรุด งามผ่องผุดท่ามเผด็จการกาลสมัย พัฒนาตนก้าวหน้าศรัทธาไท เลือดเนื้อจิตจารึกไว้ให้จดจำ

"คันได้ขี่ซ้างกั้งฮ่มสัปทน อย่าสิลืมคนจนผู้แบกไถคอนข้อง" (ผญาโบราณประยุกต์)

คือ มิตร - คือสหายของ, เพื่อน - น้อง - พี่ คือ อีกหนึ่ง คนดีแห่งยุคสมัย คือ 'คนจริง' ใจถึง อีกหนึ่งใจ คือ อีกหนึ่ง ลูกไทย - ที่ทรนง! ผ่านยุคผ่านสมัย - ผ่านไฟศึก ผ่านแผลเป็นจารึกระบุบ่ง เพื่อเพื่อนมิตรหมู่เหล่าร่วมเผ่าพงศ์ เพื่อชูธงเทิดค่า - ประชาชน..

สายน้ำไหลบรรจบได้สบสาย สานใจกายงามบรรเจิดร่วมเกิดก่อ หลอมพลังมวลธาตุไว้มากพอ ไหลเลี้ยงหล่อชีวิตจิตวิญญาณ

โควิดรำพึง* โดย ช่วง มูลพินิจ ไวรัสโลกคือมนุษย์ ถึงที่สุดต้องแก้ไข ลดพวกเศรษฐีไป คงอยู่ไว้พวกพอเพียง

บทกวี “อ อ ก แ น ว ห น้ า กั น”* ๐ เช้าหุงข้าวต้มปลากินกันอิ่มหน่ำ เริ่มลำนำจรยุทธ์ไปสุดฝัน ล้างอังโกเก็บซ่อนสัมภาระพลัน ไปเราไปไปสู่หมู่บ้านเฮา ชาวนาคือกระดูกสันหลัง ให้ชาติยั้งยืนยงคงโคตรเหง้า สุขสำราญหรือเบิกบานทุกลำเนา หม่นหมองเศร้าดูที่พลเมือง