กอง บ.ก.

“ทางอีศาน” (ไม่อยากเชื่อ ปีที่ 12 แล้ว) ฉบับมีนาคม 2567 ผมเจาะจงอ่านเรื่อง “ด้ำเสือ ด้ำไท ไทใหญ่ จากอดีตถึงปัจจุบัน” เหตุเพราะเรื่องนี้ความยาว 9 หน้า อาจารย์ชลธิรา สัตยาวัฒนา เขียนแนะนำหนังสือเล่มสวยปกแข็ง สามเล่มหนา ชุด มหากาพย์ชนชาติไท “เต้าตามไต เต้าทางไท” (สำนักพิมพ์ทางอีศาน) โจทย์ใหญ่ที่ผมคงต้องใช้เวลาอ่านอีกหลายวัน

เพื่อ “ลึกซึ้งรากเหง้า เข้าใจปัจจุบัน รู้ทันอนาคต” นอกจากเนื้อหาสาระจากนิตยสารทางอีศานในมือท่านนี้ เรายังมีกิจกรรมต่าง ๆ เช่น จัดเสวนาอภิปราย จัดค่ายจุดประกายการอ่านเขียน เปิดตัวแนะนำหนังสือ และจัดท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม

ารเมืองเป็นเรื่องของประชาชน ทุกคนต้องพร้อมแสดงบทบาทหน้าที่ของตน ในฐานะเป็นส่วนเสียงหนึ่งของอำนาจอธิปไตย เราจะเลือกพรรคการเมืองเช่นใด เลือกผู้อาสาเป็นตัวแทนของเราคนใด เข้าไปทำหน้าที่นิติบัญญัติในสภาอย่างสมเกียรติ

“ดอกจาน” หรือ”ดอกทองกวาว” ชาวตะวันตกให้ฉายาว่า เปลวไฟในพนา เพราะมีสีแดงร้อนแรงดั่งเพลิง นับเป็นดอกไม้ชนิดหนึ่งที่คนไทยนิยม เป็นดอกไม้ประจำจังหวัดเชียงใหม่ ลำพูน อุดรธานี และอำนาจเจริญ (จานเหลือง) และประจำมหาวิทยาลัย ได้แก่ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลล้านนา ประจำคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี รวมถึงสีดอกจานคือสีของนิตยสารรายเดือน “ทางอีศาน”