บทกวี

๑๑. เป็นศิษย์หาให้ครูเห็นชอบ ให้ประกอบคุณไว้ห้าอัน อย่าดื้อดันนอนหลังตื่นก่อน อุปฐากอย่าผ่อนเพียรทำ อย่าเถียงคำครูบาสอนง่าย อย่าเบี่ยงบ่ายหลบหลีกการงาน พระอาจารย์สอนธรรมให้ฮู่ อดสาสู้ใจน้อมหมั่นเพียร

หยดหยาดเข้มข้นนั้น ไหลหลั่งลงมาจากใบหน้าฉัน สีแดงไม่ต่างจากสีแดงของแถบสีขาวแดง ของสัญญาณห้ามจอดที่ทาไว้ขอบฟุตปาธ ตรงที่หน้าฉันถูกกระแทกอย่างแรง

ในห้วงทะเลน้ำนมของฝูงอสุจิ ก่อนปฏิสนธิมาเป็นสัตว์ทดลองของพระเจ้า ซาตานได้พุ่งชนักโลภจริต ติดหลังมาทุกตัวตน

“จึงความจนก็งาม…แค่ความพอ” กวี และจะยังคงยิ้มอย่างอิ่มหวังในเรือนรังแห่งสุขอย่างทุกหนแม้รู้โลกเคลื่อนเวียนและเปลี่ยนวนจึงความจนก็งามแค่ความพอ ไม่เคยบอกหรอกว่าจะคว้าดาวแค่รู้ร้อนรู้หนาวไว้ก้าวต่อ...Read More

ภาพของข้า, ทาสีดำทับท้องฟ้า ทับทะเลเหมือนคาดตา, ให้หลับใหล ตัดเส้นขอบฟ้า, กรีดเส้นขอบน้ำ ให้ความมืดร่ายรำ, ไปตามใจ ทาสีดำทับทุ่งนา, ท้องถนน ทับหมู่บ้าน, ตำบล, ทับต้นไม้ ทับอำเภอ, ทับเมือง, ทับประเทศ ทับไปทั่ว อาณาเขต, ทุกเคลื่อนไหว ไม่มีสีแสงให้แรงเงา ความมืดเล่าความเขลา, ให้เข้าใจ

คนบ้า “คนบ้าก้มลงเก็บดอกตะแบกร่วงดอกเดียวในลานโบสถ์ รวบรวมไว้ในถุงเก็บใบไม้ข้างหลังจนเต็ม แล้วไปเทไว้โคนต้นไม้เพื่อเอาไว้เป็นปุ๋ยให้ดอกไม้บาน. เศรษฐี เก็บดอกเบี้ยไว้เต็มธนาคาร เพื่อประจานความโลภในหัวใ...Read More

ตลอดเวลาทั้งวันจิบฝันเถิด คฤหาสน์ดูโปร่งเปิดหลังคาเขียว หอมกลิ่นเกสรแก้วมาแล้วเชียว ลมหายใจใบเลี้ยงเดี่ยวยังงดงาม

หรืออาจเป็น ความผิดเพี้ยน ของความรัก ที่เกิดจาก ซากหัก ของโขดหิน ที่เกิดจาก หยดน้ำ ร่วงสู่ดิน ที่เกิดจาก แหว่งวิ่น ของคืนวัน

ผ่านร้อยหนึ่งปีของหญิงชรา ณ ชายฝั่งทะเลอ่าวทองคำ ชั่วชีวิตต่อบุญประเพณีแห่งโพธิญาณ คลอหยาดเหงื่อหลั่งลงอาบร่าง ชโลมเลี้ยงการเติบโตของลูกทั้งสิบสอง

เราสิบคนจากโรงแรมที่พักริมทะเล เช่าเรือประมงชาวบ้านไปสู่เกาะที่มองเห็นแต่ไกล เราเคยไปเที่ยวกันนานแล้ว. ถึงเกาะเราหาที่พักเป็นเพิงเก่า ๆ ของชาวบ้านดั้งเดิม. มีชาวบ้านเหลืออยู่ที่นี่ไม่กี่คน ร้านอาหารเลิกไปแล้ว. เราต้องกินมะพร้าวแก้หิว น้ำจืดมีจำกัด. ชาวบ้านเล่าว่าเป็นเกาะร้างมานานแล้ว เพราะเกิดพายุใหญ่คนตายเกือบหมด ไม่มีคนมาเที่ยวอีกเลย.

สุสานดอกไม้ ฉันคือแจกันเก่าแก่อายุมาก ฉันทำให้ดอกไม้พรากจากต้น ฉันมีอายุมากเท่าไร ดอกไม้ก็โดนตัดมากเท่านั้น...

ท่ามกลางความเวิ้งว้างของทุ่งนาเกลือร้าง กลางไอเค็ม มีโรงงานเก่าขนาดใหญ่ใช้ทำน้ำปลา และปลาเค็มกระป๋อง. ความโลภในทรัพย์สินได้ กลืนกินความเป็นคน, ไร้เมตตาธรรมมีความโหดร้ายผิดมนุษย์.